Neydi Sahi Bizimkisi?

Nevbahardık, yaşerdik, çiçeklendik halbuki

Gündüzdük, güneştik, aydık, ışıldayan her bir yıldızdık

Gökyüzünü yarıp gelen her bir ışık huzmesiydik

Gecenin sessizliğinde dans eden ateş böcekleriydik

Küçücük bir çocuğun mahcup, tatlı bakışlarıydık

Papatyanın sevgiye, aşka çıkan son yaprağıydık

Filizlenen her bir umut, bir o kadar da kaygıların hasıydık

En güzeli de cılız yığınların kükreyen yalnızlarıydık, baş başaydık

Hicran nârında kül oldu, yerini karanlığa ter etti aydınlık

Çaresizlik duvarları örüldü, bastırdı büyüyen saadeti karanlık

Neydi sahi bizimkisi, bir çürük ipliğe hülyalar dizmek miydi yoksa?

Yoksa karanlığın gölgesinde karanlığa inat kaybolan umutları kucaklamak mıydı?