Ey Derviş!

Ey Derviş!

Haykırsam dağa taşa, işitilir mi acep yüreğimin ateş-i suzânı Görülür mü dağdağalı gönlümde yanan ateşin dumanı Anlatsam anlaşılır mı durmadan kalbimi bir kor gibi kavuranı Bilinir mi şu kasr-ı âlem virân olur, alırsa şayet âhımı

Nevbaharda hazan vaktini yaşar yaprak dökerim Sulansa da ağsânım, topraksız kalmış köklerim Tebessüm saçsa da çehrem içte saklı ab-ı çeşmim Görünsem de alânî, içimde saklı benden içre benliğim

Deyiver ey Derviş, sen ki bilir anlarsın derdimi

Hemhalsin, ancak sen bilirsin müptelâ halimi

Bilirsin sen beni, içimdeki saklı bitâp benliğimi

Bilirsin, hâb-ı nûşin görünse de kâbuslu gecelerimi

Ateş-i suzân: Yakıcı ateş

Dağdağa: Sıkıntı, ızdırap, karmakarışık

Kasr-ı âlem: Âlem sarayı, dünya

Virân: Harabe, yıkık

Nevbahar: İlkbahar

Hazan vakti: Sonbahar

Ağsân: Dallar

Çehre: Yüz

Âb-ı çeşm: Göz yaşı

Alânî: Açıkta, meydanda, herkesin gözü önünde

Hemhal olma: Aynı hâli paylaşma, empati yapabilme

Müptelâ: Düşkün, tutulmuş, yakalanmış

Bitâp: Bitkin duruma gelmek

Hâb-ı nuşin: Tatlı uyku